نسبت قرآن و نهج‌البلاغه با اصالت صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز

ازآنجاکه مهم‌ترین هدف از ایجاد این قبیل نهادها و سازمان‌های بین‌المللی، بسط و گسترش همکاری و صلح بین‌المللی بوده است، انسان با تشکیل جوامع کوچک و بزرگ و برقراری رابطه باهم نوع خویش، می‌کوشد ارتباطی بر پایه همزیستی مسالمت‌آمیز را تجربه کند و به رفع نیازهای خود بپردازد. در سایه این‌گونه روابط است که انسان می‌تواند در روابط بین‌الملل عاری از جنگ و خونریزی و مملو از تفاهم و توافق و دوستی، به‌طور آزادانه به اهداف متعالی خود دست یابد.این مقاله درصدد است ضمن تأکید بر اصالت صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز به بررسی دیدگاه‌های قرآن پرداخته و بر اساس روش توصیفی ـ تحلیلی، به این پرسش اصلی پاسخ دهد که چه آموزه‌های درقرآن و نهج­البلاغه به صلح و همزیستی مسالمت‌آمیز در روابط بین‌الملل منجر می‌شود؟بر پایه این پرسش مفروض مقاله این است که تعالیم قرآن و نهج­البلاغه مبتنی بر برابری ،برادری،سعادت و کمال انسان‌هاست ازاین ‌رو می‌تواند با همپوشانی با حقوق و سازمان­های بین‌الملل  صلح و امنیت جهانی را محقق  سازد.در روابط بین‌الملل نیز اصل همزیستی مسالمت‌آمیز برای جلوگیری از جنگ و کشتارهای قومی و ایجاد جهانی امن و نحوه مناسبات،مبتنی بر اصول حق حاکمیت، برابری حقوق، مصونیت و تمامیت ارضی ، عدم‌مداخله در امور داخلی سایر کشورها، احترام به‌حق کلیه ملت‌ها در انتخاب آزاد نظام اجتماعی خویش و فیصله مسائل بین‏المللی از طریق مذاکره واقع‌شده است. سازمان‌های بین‌المللی از منظر اسلامی نه‌تنها فرصتی برای رشد و گسترش همکاری‌های بین‌المللی محسوب می‌گردند، بلکه عاملی مهم برای گسترش هنجارها و ارزش‌های مشترک بین‌المللی نیز به‌حساب می‌آیند.